Dankbaar voor de, vaak jarenlange, samenwerking met opdrachtgevers, kandidaten en partners.
Niets zo fijn als mensen blij maken. Opdrachtgevers met goede medewerkers, kandidaten met een mooie baan. Het is fijn afscheid nemen in de wetenschap dat de klant in goede handen is bij de opvolging.
Samen met neefje Tom liep ik vorige week in een overvolle Action. De glitterlijm was op en van de textile paint waren alleen de poepkleuren over. Tijd voor aanvulling dus van de eerste levensbehoeften. Nog nadruipend van ons ‘aquafitforkidsuurtje met speeltoestellen’ baanden we ons een weg naar het knutselschap. Een verblijf bij tante Yvon staat te boek als een feestje. Onder het mom “ik ben van het oppassen, niet van het opvoeden” doen wij heel wat pedagogisch onverantwoorde dingen. Heel aangenaam dus!
“Waarom heb jij geen kinderen?”, vroeg Tom terwijl hij het assortiment water based markers bestudeerde. “Omdat ik kinderen heel vervelend vind” zei ik opgewekt. En onbedoeld luid, want het winkelend publiek had besloten op de gestelde vraag het eigen geluid fors te dempen. Tom keek mij meewarig aan, beoordeelde het antwoord als een voldongen feit en zweeg. Ik zag de raderen draaien en de volgende vraag komen “Jij vindt je werk zeker heel stom”. “Hoezo”, vroeg ik. “Nou, anders zou je toch niet weggaan” was zijn stelling. Waarop ik vol enthousiasme antwoordde: “Nee joh, het is juist hartstikke leuk”.
En daar is geen woord van gelogen. Het is nog steeds leuk, zelfs na 25 jaar. Vormt elke dag een niet te vergeten hoogtepunt; nee, natuurlijk niet! Zijn wij blij met alle vaak als positief geduide (markt)ontwikkelingen; welnee! Gaan we elke dag zingend van vreugde naar huis; mooi niet! Maar; worden we dagelijks verrast door het menselijk handelen; ja! Ontmoeten we mensen die altijd weer de moeite waard zijn; ja! Sluiten we heel vaak de dag af met een voldaan gevoel; ja! Het werken met en voor mensen, de enkelingen van wie je echt niet blij wordt daargelaten, is onderaan de streep toch het mooiste wat er is.
In 1999 zag Espaz het levenslicht als intermediair voor de management ondersteunende functie. Die is tijdens ons bestaan behoorlijk veranderd, maar altijd relevant gebleven. Met heel veel plezier en toewijding hebben wij met onze oud-medewerkers grote aantallen klanten, opdrachtgevers en kandidaten, blij gemaakt. Een team effort die tot op de dag van vandaag de grondslag vormt van ons succes. Aan de prestaties dragen veel mensen bij. Medewerkers, leveranciers, klanten. Wij koesteren de, vaak langjarige, relaties die we hebben mogen opbouwen met zowel ‘eigen’ mensen als met externen. 25 jaar Espaz is een prachtige aanleiding voor een nieuw begin.
Dit jaar kwamen wij in aanraking met een partij die ons deed denken aan …… ons. We dateten wat. Eerst heel voorzichtig, later met meer overgave. We gingen bij elkaar op bezoek, bekeken elkaars werkwijzen, luisterden naar elkaars toon, zagen de omgang met klanten. We leerden elkaar kennen, keken elkaar in de ogen, bespraken de dingen die er écht toe doen. We gingen diep bij onszelf te rade en niet over één nacht ijs. Is dit waar wij onze klanten blij mee maken? Durven wij te zeggen dat hun zakelijk belang bij ‘partij’ in goede handen is? Het antwoord is volmondig ‘ja’.
Binnenkort mogen Paul Chaillet en Kirsten Fries zich de trotse eigenaren noemen van Espaz. Sinds november werken zij intensief achter en deels voor de schermen mee bij Espaz. Zij leren klanten kennen (opdrachtgevers en kandidaten), doorgronden systemen en maken zich Espaz eigen om straks, in februari volgend jaar, zelfstandig door te gaan.
Zij wij er blij mee? Superblij! Niets zo fijn als de wetenschap dat de business die je hebt opgebouwd voortgezet wordt door prettige mensen met oog voor de klant. Zijn we dankbaar? Zeer! Dankbaar voor de inspanning van een ieder die heeft meegewerkt aan het succes van Espaz.
Om nog even op neefje terug te komen. Die belde de dag na het Action-bezoek. Hij had er een nachtje over geslapen en bedacht dat we straks meer dingen konden doen als ik niet meer bij Espaz hoefde te zijn. Dat van die vervelende kinderen schaarde hij in de categorie “jij houdt van rare grapjes maken”. Hij haalde er zijn schouders over op. Hij zou er wel voor zorgen dat ik mijn energie in iets anders kwijt kon. Misschien konden we een Monkey Town-rittenkaart nemen. 10 om mee te starten, op te maken binnen een tijdsbestek van 3 maanden. Ik kijk er nu al naar uit 😅😅😅.
"Het meest vreemde dat ik heb meegemaakt?"
"Een man had gebeld omdat hij op zoek was naar een secretaresse met juridische kennis en wilde persé bij ons op kantoor afspreken. Zo gezegd, zo gedaan. Hij bleek van het gedistingeerde type'; lichte pantalon, blauw jasje, club tie, Kralingse tongval. Na een aanvankelijk plausibel klinkend verhaal, vroeg hij "ken jij mij eigenlijk. Ik ben een bekende Nederlander". Heer was mij totaal onbekend, dus ik antwoordde ontkennend. "Je moet me maar even opzoeken" zei hij vol trots. Het zou de moeite waard zijn. Ik googlen. Termen als: Meesteroplichter, Fraudeur, Radar, Claims, ze kwamen allemaal naar boven. Ik heb heer gebeld met als boodschap, thanks, but no thanks. Hij vond het super jammer. Werken voor hem was geen dag saai. Het was ener-verend, afwisselend en deed een groot beroep op de stress-bestendigheid. Hij vond het een topbaan, zag het als een gemiste kans en betreurde ons "verschil van inzicht". Ik had er minder last van. Het verhaal heeft het nog jaren goed gedaan op verjaardagen!
